น่าเบื่อ—
ปิดเทอมฤดูร้อนที่ไม่ได้ อะไร ไม่ได้ไปไหนและ ไม่อาจไปไหนได้
เป็นฤดูร้อนอีกปี คงผ่านไปแบบน่าเบื่อ
หนุ่มน้อยอิ ค
“วันนี้มีดอกไม้ไฟนะ”
“ไปรอดูทีระเบียงใหม
เสียงของชายชราใจดีดังถามขณะที่เปิดประตูเข้า มาในห้อง อิซึคุที่ตอนนี้กลายเป็นเจ้าเหมียวขนฟูสีดำไม่ ได้ร้องตอบอะไรกลับไป
"สาจะเปิดระเบียงไว้ให้นะ"
โทชิโนริบอกพลางเดินเข้ามา มือเลื่อนเปิดระเบียง ที่ติดกับห้องนอนของหลานชาย หันมองมาทางลูกแมว ตัวเล็กน้อย ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป
อิชิ นอนขดตัวอยู่บนเตียง
มรกตคู่สวยเงยมองออกไปด้านนอก ผ่าน ระเบียง ถูกเปิด ฟ้ามืดสนิทไร้แสงดาว ทว่าก็เห็นแสง ไฟประดับจากงานเทศกาลอยู่หลาย ๆ
ตอนนี้ทุกคนคงสนุกกันอยู่
ใช่ว่าเขาไม่ถูกชวน หลังกลับจากเกมเซนเตอร์วัน นั้น โอยาโกะมาชวนและอ้อนวอนให้เขาไปด้วยกัน กรอบ ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมต้น แต่ เพื่อนใหม่อย่างโทโดโรกิคุงก็เอ่ยปากว่าอยากไป ดอก ไม้ไฟกับเขาเช่นกัน
น่าเสียดายที่อิสึคุต้องปฏิเสธคำเชิญเหล่านั้นทั้ง หมด
กึนะ เย็นมาก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว จะให้ไป เที่ยวเล่นงานเทศกาลหรือ ดอกไม้ไฟกับใครได้ยังไง กัน
จ้องมี ที่บิด กลายเป็นอุ้งเท้าหน้า
เลื่อนขึ้นมามองห้องนอนธรรมดา ๆ ของตัวเอง- ก่อนหันเหม่อไปทางงานเทศกาลที่ดูท่าจะครื้น
เครง
อยากไป
ไม่อยากอยู่ในห้องแบบนี้คนเดียว
ไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้อีกแล้ว
ความคิดวนเวียนอยู่ในหัวแบบนั้น จนรู้สึกว่าหาก ไม่ทําอะไร มันก็คงจะฟุ้งซ่านอยู่ในหัวไปเรื่อย ๆ
อิชิคโดดลงจากเตียง
เหลียวมองประตูห้องที่ปิดเอาไว้สลับกับประสู ระเบียงบานใหญ่
คงไม่เป็นไรถ้าเขาจะออกไปเดินเล่นเสียหน่อย
(2)
ตั้งใจว่าจะออกมาเดินเล่นฮูลอากาศ
แต่ก็ดันเพลินเดินมาจนถึงบ้านของโชโตะเสียได้
ดวงตาสีเขียวสวยเงยขึ้นมองบ้านทรงญี่ปุ่นหลัง ใหญ่ –บ้านโทโดโรกิ สถานที่ที่ตัวเขามาเป็นประจำเมื่อ เวลาเย็นย่า ในฐานะของโซบะ แมวที่คอยอยู่เพื่อนลูก คนเล็กของบ้านอย่างโทโดโรกิ โซโตะ
เพราะมาในร่างนี้บ่อยจึงรู้ องทางสำหรับเข้าเป็น อย่างดี ที่รั้วติดกับสวนข้างห้องโมโตะ มีรูเล็ก ๆ ที่ กว้างพอจะให้ลูกแมวอย่างเขามุดเข้าไปได้
ตอนนี้โทโดโรกิคุงน่าจะไปเที่ยวงานเทศกาลกับ เพื่อน ๆ อยู่
ถ้าเข้าไปก็คงไม่ได้เจอหรอก
บอกกับตัวเองแบบนั้นขณะจ้องมองรูที่ตนมักใช้ เป็นทางเข้า มองมันอย่างยิ่งใจ
ถ้าเข้าไป-จะโดน อหาบุกรุกเข้าบ้านโดยไม่ได้รับ อนุญาตหรือเปล่านะ
ทั้งที่คิดแบบนั้นอยู่ในหัว แต่ก้อนขนฟูค่อย ๆ มุด เข้าไปในช่องว่างใหญ่ระหว่างกำแพงกับฟัน จนสุดท้าย ก็เข้ามาได้สำเร็จ -เขาเข้ามาอยู่ในสวนที่ติดกับห้อง ยองโชโตะแล้ว
ไม่เป็นไรหรอกมั้ง
กฎหมายคนคงไม่ครอบคลุมถึงแมวหรอก
อีกอย่าง ยังไงก็ไม่มีใครอยู่บ้านอยู่แล้ว
นิกหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง เจ้าเหมียวขนฟูค่อย ๆ เดินย่างมาจากกำแพงริมสวน กระโดดขึ้นมาบนพื้น ชานบ้านที่ปูด้วยไม้ ชะเง้อมองเข้าไปในห้องนอนว่าง เปล่าของโชโตะ ไม่อยู่จริง ๆ ด้วยละ
ดูเหมือนโทโดโรกิคุงจะเผลอเปิดประตูติดกับสวน ทิ้งไว้—
สองเท้าก้าวเข้าไปในห้องขณะเงยมองรอบ ตัว อะ เท้าเปื้อนดินนี่นา จะทำเปื้อนพื้นหรือเปล่านะ
ขณะที่กำลังงุ่นง่านอยู่กับอุ้งเท้าเลอะคราบลื่นของ คนเอง ยินเสียงดังมาจากด้านใน
เล็กหนุ่มในร่างแมวเหมียวสะดุ้งเฮือก มันคือเสียงคนสองคนกำลังโต้เถียงกัน
“ก็แค่ไปงานเทศกาล ไม่เห็นมันจะเดือดร้อน อะไร" เสียงเด็กหนุ่มที่หูคุ้นเคยงอย่างไม่พอใจ
"ไม่เดือดร้อนอะไร เดี๋ยวแกก็จะสอบเข้า มหาวิทยาลัยแล้วนะ แทนที่จะไปเทศกาลที่มีทุกปี เอา เวลามาทําอะไรมีประโยชน์ดีกว่าไหม”
เกมีเวลาไปทําอะไรไร้สาระเยอะนักหรือไง โชโตะ? "
ตามมาด้วยเสียงใหญ่ของชายวัยกลางคน อิซึคุ ไม่รู้จัก
“เถียงกันไปเสียเวลา พ่อต้องรีบไปธุระ"
“แกกลับเข้าห้องไปซะ”
+เทศกาลพรรคนี้มันก็มีทุกปีนั่นละ"
ขายทีอิ คุณดาเอาว่าคงเป็นพ่อของโซโตะเอ่ย ยืน เสียงปิดประตูดังต่อ ก่อนความเงียบจะเข้ามาปกคลุม ทั้งตัวบ้าน
ทุกปีแต่ก็ไม่เคยได้ไปซักปี
เด็กหนุ่มผมสอง พิมพา ถอนหายใจยาวแล้วมุ่ง หน้ากลับมายังห้องของตัวเอง
ทั้งที่ตกลงกันดิบดีกับอุรารากะและอิกะว่าจะไป งานเทศกาลด้วย ถึงขั้นใส่ชุดยูกาตะเพื่อจะไปที่งานแล้ว
แต่ทุกอย่างกลับต้องล่มเพราะเจ้าพ่องี่เง่านั่น
ใบหน้ามีรอยแผลเป็นบูดบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์ มือเลื่อนเบิดประตูห้องนอนตัวเอง งครัด
อิชิค โชบะอ้าปากค้าง
โชนะ?"
โชโตะเอ่ยเรียก เมื่อเห็นเจ้าเหมียวขนฟูปรากฏตัว อยู่ในห้องของตัวเอง ใบหน้าบึ้งตึงผ่อนลง ก่อนจะ ระบายยิ้มอ่อนโยนให้ลูกแมวตัวเล็ก
“ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้นล่ะ”
ถามเสียงละมุน มองก้อนขนที่กำลังผวา ทําหน้า
ตกใจ
อิชิ นั่งนิ่ง เพราะเขาตกใจจริง ๆ
ก็คิดว่าเธอไม่อยู่ คิดว่าคงไปงานเทศกาลกับคน อืน ๆ นีนา
แต่จากที่ได้ยินเมื่อกี้–คงมิมิ หาสินะ
“จริงสิ ต้องโทรบอกพวกอีตะก่อน"
ว่าจบก็หยิบมือถือขึ้นมา นิ้วเรียวกดเลื่อนหาเบอร์ เพื่อโทรออก มรกตคู่สวยยองอิ เงยมองเด็กหนุ่ม เพื่อนร่วมห้องในชุดยูกาตะสีนํ้าเงินเข้ม
ใส่ชุดยูกาตะฃะแก้วด้วย....
พอไม่ได้ไปแล้วแบบนี้ คงจะรู้สึกแย่น่าลู
“อิตะ ขอโทษนะ วันนี้คงไปไม่ได้แล้วละ
“อืม ใช่ เพราะอาแก่นั่นน่ะ"
“อะ อุรารากะเหรอ” ดูเหมือนโอชาโกะจะเข้ามา คุยต่อจากเทนยะ
“ขอโทษนะ คงไม่ได้ไปซะแล้ว ทั้งที่อุตส่าห์ชวน
—อ ไว้เจอกันตอนเปิดเทอม”
สิ้นเสียงก็วางสาย มองหน้าจอมือถือที่ค่อย ๆ ดับ แล้วถอนลมหายใจ หันมาทางอิชิคุ
“กินอะไรไหม? ”
แล้วเล็กหนุ่มตัวสูง เอ่ยถาม
(3)
มรกตคู่สวยกันพินิจชามอาหารแมวที่ถูกเลื่อนมา
ตรงหน้า
อาหารเม็ดกลิ่นชวนกิน (สำหรับแมว) ยี่ห้อเดิม
ถูกเทใส่ไว้ให้ อิชิคคอสก-ไม่อยากกินอาหารแมว
โซโตะหย่อนตัวลงนั่งข้างเจ้าเหมียวตัวเล็ก พิง หลังเข้ากับกําแพง ดวงตาต่างสีสันจดจ้องมาทางก้อน ยนฟู, ยากจะอธิบายความรู้สึกที่ปนเปอยู่ด้านใน
อิชิค-หรือตอนนี้เรียกให้ถูกลงเป็นโซบะมอง กิริยาท่าทางนั่นอยู่ตลอด
สองอุ้งเดินเตาะแตะ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ตรงหน้า ของเด็กหนุ่มตัวสูง
แปะ มุ่งหน้าข้างหนึ่งแปะเข้าที่ตักของโซโตะ สิ่งที่ แมวน้อยตัว ปายามต้องการจะช่วยปลอบใจ
โชโตะระบายยิ้ม มีอยกอุ้มเจ้าเหมียวตัวฟูขึ้น
“อยากจะปลอบฉันเหรอโซบะ”
ขอบใจนะ"
กอดวัดคุณแมวใจดีไว้แนบอกอย่างรักใคร่ ทั้งตัว ลงนอนกับพื้นบ้าน บนหน้าผากเข้ากับหัวของเหมียว น้อยเบา
ม็อกอด ลูบไล้ขนฟู ๆ สีดำยลับ
อิ ไม่ได้ต่อต้าน ปล่อยให้อีกคนทําตามที่ใจ อยาก ยังไงก็เป็นแมวอยู่นี่นา
กระทั่งเด็กหนุ่มก็หยุด เมื่อได้ยินเสียงดังมาจาก ไกล ๆ
ยันตัวขึ้นนั่ง ดวงตาต่าสีสันมองตามไปยังทิศทาง กําเนิดเสียง
แสงไฟสว่างเบ่งบานบนท้องฟ้า-ดอกไม้ไฟเริ่มจุด แล้ว
มรกตคู่สวยของอิชิ มองตามไป เห็นดอกไม้แห่ง ท้องฟ้ายามฤดูร้อนกำลังแต่งแต้มท้องนภา ก่อนโซโตะ จะอุ้มเขา น
เด็กหนุ่มตัวสูงเดินออกมายังบริเวณชานบ้าน วาง
เขาลงและหย่อนตัวลงนั่ง
มองดอกไม้ไฟที่กำาลังอวดโฉมอยู่จากไกล ๆ
อิชิคุจิองดอกไม้ไฟเหล่านั้น
ดอกไม้ไฟยามได้ไปดูใกล้ ๆ มันจะสวยขนาดไหน กันนะ
อาจจะเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามจนลืมหายใจเลยก็ได้
มรกตคู่สวยเลย นมองเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้อง ดวงตาต่างสีสะท้อนกับแสงไฟบนท้องฟ้า มันเศร้า เหงา และรวดร้าวจนรู้สึกทรมานในอก
การไปดูดอกไม้ไฟครั้งนี้คงสำคัญมาก ๆ กับโชโตะ ใครจะคาดคิดว่าทุกอย่างจะฟังไม่เป็นท่า
สถานการณ์ตรงกันข้ามกับเขาโดยสิ้นเชิง
แต่สุดท้าย เราทั้งคู่ก็มานั่งดูดอกไม้ไฟจากตรงนี้
ดอกไม้ไฟยังจุดต่ออย่างไม่หยุด แมวน้อยเบือน หน้า หันสบกับสายตาของโซโตะที่มองมา เด็กหนุ่มผม
สอง ยกยิ้มน้อย ๆ ให้ ท่ามกลางแสง เจิดจรัส อิ รู้สึกว่าบ้างในอกบ้าง ช้ายเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
โชโตะหันกลับไป ถอนหายใจ มองสีสันแห่งฤดู ร้อนตาไม่วาง เห็นแววสะท้อนในดวงตา-หยาดน้ำที่ เอ่อคลอ
มือเรียวของเด็กหนุ่มตัวสูงยกขึ้นเช็ดนํ้าตา พาน จะโหล
อิซึตุเห็นมันทุกอย่าง
หากเป็นเขาที่อยู่ในสถานการณ์เช่นเดียวกัน เขาก็ คงไม่ต่างจากโชโตะสักเท่าไร
ยังไง พวกเขาก็เป็นเพียงแค่เด็ก ที่อยากจะไปดู ดอกไม้ไฟกับเพื่อน ๆ แค่นั้นเอง
แมวน้อยหยัดตัวขึ้น ก้าวเตาะแตะไปนั่งบนตัก ยองอีกคน ยกเท้าหน้าแปะที่บริเวณหน้าอกของอีกคน
อยากจะช่วยปลอบ
โชโตะนั่งค้าง ก้มมองลูกแมวตัวเล็ก
“ฉันไม่อยากจะร้องไห้ให้แกเห็นเลยนะ”
แต่อยากไปดูดอกไม้ไฟจริง ๆ "
พิมพ์เสียงค่อยขณะปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม อี คอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ พร้อมตระกอง กอดคนตัวสูง
-อยากจะปลอบ อยากจะช่วยให้เธอไม่ต้องเจอ เรื่อง ทําให้เคร้า
ผมในตอนนี้จะทำอะไรเพื่อเธอได้บ้างไหมนะ?
ลูกแมวตัวจ้อยยับตัวขึ้นสูง ทาบอุ้งมือเข้ากับแก้ม ของโซโตะ ส่งเสียงร้องเบา ๆ อยากบอกให้เธอรู้ว่าเธอ ผมอยู่ด้วย
ท่ามกลางใบหน้าเขรอะน้ำตา โซโตะระบายรอย ยิ้ม
“ต้องให้แกมาปลอบอีกแล้ว”
เด็กหนุ่มในชุดยูกาตะเอ๋ย เช็ดน้ำตาหยดสุดท้ายที หลงเหลือ
ลุกขึ้นยืนพร้อมอุ้มโชบะเอาไว้ มองดอกไม้ไฟสุด ท้ายบนท้องฟ้าค่อย ๆ ร่วงโรย
จนแสงสุดท้ายมอบ-เป็นสัญญาณการสิ้นสุด เทศกาล
สายลมอ่อน ๆ พัต ายยูกาตะ เรือนผมสองสีแบ่ง ครึ่งไหวตามลมเบา ๆ
นิก นมาได้ว่า อีกไม่นานก็จะถึงเวลาเปิดเรียน ภาคเรียนถัดไป
เด็กหนุ่มยิ้มออกมา
เมื่อนึกถึงสถานที่อันมีเพื่อน ๆ และคนพิเศษรอ คอยอยู่
(4)
อิชิคเผลอหลับ
แมวเหมียวเงยหน้าขึ้นมาสะลึมสะลือ มรกตคู่โต กวาดมองบริเวณโดยรอบ -ห้องของโชโตะ
ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน
แต่คงไม่นานพอจะเลยเวลาคืนร่าง
มือ ยังเป็นอุ้งเท้าหน้าอยู่คือหลักฐานยืนยัน ชัดเจน
หันมองไปข้าง ๆ เด็กหนุ่มผมสองสีที่ยังหลับตา พริ้มทั้งที่ยังอยู่ในชุดยูกาตะสําหรับงานเทศกาล
อืชิคอมยิ้ม
คงจะผล็อยหลับไปเหมือนกันสินะ
ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย พอนอนไปนาน ๆ ก็รู้สึก ว่าร่างกายเมื่อยขึ้นมานิด ๆ
“โชนะ? ตื่นแล้วเหรอ”
เอ่ยถามพลางขยี้ตา โชโตะยันตัวขึ้นนั่ง มองเจ้า เหมียวน้อยที่กำาลังอยู่ในอิริยาบถบิดขี้เกียจแก้ว นอนแหมะลงต่อ เหมือนก้อนฟู ๆ ย้วยแปะกับพื้น
น่ารักจริงเชียว
ยะ-สกป่านนี้แล้ว
ฟูตขึ้นเมื่อเห็นเลยนาฬิกาบอกเวลาใกล้เที่ยงคืน อีซี หันมองตามเสียงเรียบของเด็กหนุ่มผมสองสี ก่อน คนเป้นแมวจะสะดุ้งเฮือก
ลูกขึ้นไว ๆ แล้ววิ่งออกไปแบบสุดชีวิต ใกล้จะ เที่ยงคืนนั่นหมายถึงใกล้เวลาที่เขาจะกลับเป็นมิโดริยะ ชิคแล้ว
ถ้าคุณตารู้ว่าหนีออกมาในวันแบบนี้ จะต้องเป็น ห่วงมากแน่ๆ
วิ่งจนมาถึงหน้ารูที่ใช้เป็นทางเข้า อีซี ไม่รีรอ มุด ร่างลอดใต้ าแพงผ่านช่องว่างระหว่างพื้น- จนสุดท้าย ก็มาโผล่ที่ด้านนอก
"เดี่ยวก่อน โชบะ"
ได้ยินเสียงไล่ตามหลังมาติด ๆ แมวก้อนฟูหันหลัง กลับไปมอง – คงจะตกใจที่จู่ ๆ ก็โพรวดพราดออกมาสิ นะ ขอโทษ! ขอโทษจริง ๆ โทโดโรกิคุง
จนนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน
โชโตะเดินออกมาที่สวนติดกับห้องนอน เห็นรูที่ พื้นติดกำแพง คงเป็นช่องทางที่โชบะเข้าออก
อ้ดสินใจบิน าแพงบ้านตัวเอง ไม่ได้จะหนีออกไป ไหน แค่อยากจะดูให้มั่นใจว่าแมวตัวน้อยออกไปถึงไหน แล้ว
เด็กหนุ่มที่ตัวสูงเป็นทุนเดิมไม่ต้องลงทุนอะไร มาก แค่เขย่งจนสุดตัวก็พอจะให้หัวพ่นกำแพงไม้ ดวง ต่างสีสันหมายจะกวาดมองหาเจ้าเหมียวสีดำ แต่ก็ ต้องเบิกกว้างเมื่อเจอใครคนนึง ณ ตรงนั้นแทน
มิโดริยะ? "
“อ–อ๊ะ โทโดโรกิคุง”
*ส-สวิส ครับ ยังไม่นอนเหรอ บ แบบว่าผมออก มาเดินเล่นน่ะ แล้วก็ใจลอยไปหน่อย เดินมาถึงนี่จน
คนผมฟูฟู ระรัวเหมือนกำลังตื่นตกใจ เสียงนุ่ม หัวเราะแห้ง ๆ พลางยกมือเกาหลังคอตัวเอง
โชโตะนิ่งคิด เขามั่นใจว่าเห็นโชมะลอดช่องใ กําแพงไปเมื่อไม่ถึงนาทีก่อน
แต่พอตามมา—ก็ดันเห็นมิโดริยะมาอยู่แทนที่
มิโดริยะ กับโยบ
สมองกำลังคิดประมวล
คราวนั้นที่เจอโซบะพร้อมกับกระเป๋าของมิโดริ
ยะ แล้วพอโซบะและของพวกนั้นหายไป ก็พบว่ามันไป อยู่ที่เพื่อนผมฟูคนนี้
โชนะที่มักจะมาหาทุกหัว และมิโดริยะที่ปฏิเสธ จะไปไหนหลังพระอาทิตย์ตก
สีตาของโชบะและสีตาของมิโดริยะ โชยะกับมิโดริยะ ให้ความรู้สึกบางอย่างคล้าย ๆ
โซบะกับมิโดริยะ
เป็นไปได้ไหมนะ
น
เรียวคิ้วขมวดมุ่นเมื่อนักรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไร กจะเพี้ยนกันไปใหญ่ นหลุดโลกเกินไปแล้ว เป็นไปได้ที่ไหนกันเล่า
มิโดริยะจะเป็นโซบะได้ยังไงกับ
สะบัดไล่, ปฏิเสธสิ่งที่อยู่ในหัว ก่อนจะเท้าแบบกับ
าแพงไม้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น