พร้อมลูกธนูที่ปักเข้ากลางเป้า
มือลดคันศรลง ดวงตาสีฟ้าและเทาจ้องมองผล งานของตัวเองด้วยสีหน้าพึงพอใจ
ผ่านมาแล้ว 3 ปีนับตั้งแต่ที่อิชิ-ย้ายกลับไปบ้าน
โชโตะตัดสินใจเข้า กษาต่อในมหาวิทยาลัยและ เอาดีทางด้านคิวโต หากตอนนี้จะเรียกเป็นมือวางอัน ลับ 1 ของคณะคิวโตในมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้โอเวอร์เกิน ไปเลย
ชายผมสีต่างไถสั้นในชุดอากามะสียาวเดินละตัว ออกมาจากสนามฝึก เก็บคันธนูให้เข้า
ได้ยินเสียงริงโทนมือถือของตัวเอง พอหยิบขึ้นมา ดูก็พบว่าเป็นสายโทรเข้าจากพี่สาว
พี่ฟุยุมิ”
รับสายแล้วเอื้อนเอ่ย และได้ยินเสียงตอบกลับ จากปลายสายมาทันที
(“อะ โซโตะ”)
(วันนี้จะกลับมากินข้าวด้วยกันใช่ไหม ทีบ้าน เราน่ะ พี่โทรมาเตือน เผื่อจะลืม)
ฟุยุมิเอ่ยบอกผู้เป็นน้องชายถึงนัดรับประทาน อาหารของครอบครัวที่บ้านโทโดโรกิ
อืม ผมไม่ล้ม เดี๋ยวจะไปช่วงเย็น ๆ นะ"
“ตอนนี้ผมอยู่ที่ชมรม เดี๋ยวอีกสักพักก็กลับแล้ว”
“...อื้อ จะให้ซื้ออะไรบ้าง พิมพ์เอาไว้ในแชทก็ได้
ลูกชายคนเล็กตอบกลับผู้เป็นพี่ ใช้ใหล่ช่วยดันมือ ดือแนบหู พลางถอดถุงมือ-อุปกรณ์สําหรับดิวโด ฟังพี สาวพูดอะไรต่ออีกนิดหน่อย
“ไว้เจอกัน”
เล้วก็บอกลาและวางสาย ชายผมสีต่างเก็บมือถือ ของตัวเองเข้าในกระเป๋า ก่อนหมายมันจะจัดการสะสาง หน้า ในชมรมต่อ
ค่อย ๆ เรียงเก็บคันธนูที่ถูกใช้ให้เป็นระเบียบ รวมไปถึงอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้เข้าที่
นึกคิดว่าชีวิตตัวเองตอนนี้นั่นมีความสุข
แม้จะยังไม่ได้ลงรอยกันพอดี และแม้มันอาจจะช้า ไปบ้าง แต่เอ็นจิก็ปรับปรุงตัวและแสดงให้เห็นว่าเขา อยากจะขอโทษลูก ๆ จริง ๆ กลายเป็นว่าลูกทั้ง 4 คน ของบ้านโทโดโรกิ ไม่ได้มีใครเดินทางตามสายการเมือง ของตระกูลต่อเลยสักคน
คน ดีใจที่สุดกับเรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นฟุยุมิ หลัง จากแต่งงานกับเทนเซย์มาได้ 3 ปี ชีวิตก็ดูหวาน น เหมือนเดิม ซึ่งนั่นนับว่าเป็นเรื่องดี โชโจะดีใจที่เห็นพี่ ลาวมีความสุข
นัตสึโอะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย ส่วนโทยะ -พี่ชายคนโตสุดก็ยังเหมือนเดิม ชอบยีหัวและหยอก เยาทุกครั้งทีได้เจอหน้า
โชโตะโก ดว่าชีวิตตัวเองตอนนี้นั้นมีความสุขดี ไม่มีอะไรขาดหาย จนรู้สึกว่าตัวเองนั้นโชคดีเหลือเกิน จะมีก็แต่เรื่องเดียวที่เขายังเฝ้ารอ
“โทโดโรกิคุง
เสียงเพื่อนร่วมชมรมดังขึ้นมาแทบจะพร้อมกับ เสียงครืดของบานประตู ดวงตาสีต่างมองตาม เอียงคอ น้อย ๆ เป็นทีถามว่ามีอะไร
“มีคนมาหาน่ะ"
และค่าตอบก็ทําเอาชายผมสีต่างมุ่นคิ้ว
“ครกัน?
ถามต่ออย่างสงสัย แต่คนมาบอกข่าวก็ส่ายหน้า
“ฉันไม่รู้จักนะ เหมือนบอกว่าจะรออยู่แถว ๆ สวน หน้าชมรม"
“ไปเจอเถอะ เดี๋ยวเรื่องเก็บของพวกนี้เดี๋ยวฉันจัด การเอง
และเพราะแบบนั้น ชายผมสีต่างในชุดฮากามะจึง ได้มาอยู่ ณ สวนในมหาวิทยาลัย ไม่ไกลจากชมรมคิว โต
นัยน์ตา ต่างกวาดมองไปทั่ว หมายจะมองหาคน ทีว่า ใบไม้สีเขียวชะอุ่มยองฤดูร้อนโยกไหวเบา ๆ กลับ สายลม โชยพัดมา โซโตะหรี่ตาเมื่อยังไม่เห็นใครในที่นี้ สักคน
จนได้ยินเสียงแว่ว
“….อยู่นิ่ง ๆ นะครับ”
“ไม่ต้องกลัว ผมจะช่วยเธอเอง"
เสียงนุ่มที่แสนคุ้นเคย โชโตะจําได้ ถึงเสียงของคน ใจดี เยาแสนคิดถึง
ก้อนเนื้อในอกเริ่มเต้นขึ้นมาแรงเร็ว สองขารีบ ก้าวเดินไปตามต้นเสียง
“แบบนั้นละ นั่นละ เด็ก....
“จับได้แล้วอ้ะ”
เสียงนั้นยังคงดังต่อก่อนจะตามด้วยเสียงสวบดัง ฟังดูคล้ายมีคนร่วงจากต้นไม้-ชายผมสีเขียวฟูทอดลูก แมวตัวเล็กไว้ในมือ นั่งลูบกันป้อย ๆ ณ ไม่ไกลจากทาง เดินบริเวณต้นไม้ที่ตนปีนขึ้นไป
ดวงตาสีฟ้าและเทาเบิกกว้างกับภาพที่เห็นตรง หน้ากับคน ที่เห็นตรงหน้า
รอยยิ้มคิดคะนึงและรอยยิ้มของความยินดีระบาย บนใบหน้ามีรอยแผลเป็น
ก้าวเดินไปหาคนตัวเล็กกว่าจากด้านหลัง พร้อม หัวใจที่กำลังร้องเต้น
“ดูเหมือนจะมีคนขวางทางอีกแล้วนะ”
พูดขึ้นมาพร้อมกันหน้าคุยกับคนที่นั่งอยู่กับพื้น โชโตะที่ผมสั้นลงหน่อยจากเมื่อ 3 ปีก่อนฉีกรอยยิ้ม อ่อนโยนส่งไปให้ มองอิชิค คนที่เยาแสนรักในทรงผมฟู
ยาวระคอที่เจ้าตัวมัดเอาไว้เป็นจุกน้อย ๆ
คนแก้มกลมเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง คน รักผมสีต่างที่ไม่ได้เจอกันนาน คนที่เขาแสนคิดถึง
แล้วอิชิ ก็ฉีกรอยยิ้มกว้าง
“โชโตะคุง!"
ค้าเอ่ยเรียก อของอีกคนอย่างยินดี
-ในที่สุดก็ได้พบกันอีกครั้ง
end.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น